ژنو-چای

علیرغم اینکه مجری برنامه اسم بنده را نیز به عنوان مدعو اعلام کرد، از اتاق مزبور بیرون آمده و به تهیه کنندگان برنامه گفتم به هیچ وجه حاضر نیستم در چنین فضایی صحبت کنم و این را نه توهین به خودم که توهین به جامعه رسانه‌ای کشور می‌دانم.

سید نظام الدین موسوی:

شب پنجشنبه 12 شهریور ماه یعنی همان روزی که مقام معظم رهبری در جمع اعضای خبرگان به صراحت نظر خویش مبنی بر ضرورت ورود مجلس شورای اسلامی به موضوع «برجام» را مطرح کردند، برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دوم سیما از دکتر علیرضا زاکانی رئیس کمیسیون ویژه مجلس برای بررسی برجام دعوت بعمل آورد و این نماینده مردم در خانه ملت طی این برنامه، بدون ورود به محتوا و قضاوت درباره نتایج مذاکرات و توافق هسته ای، روش و مدل کاری کمیسیون برای بررسی برجام را تشریح کرد.

اما فردای این برنامه، خبری در برخی سایت ها حامی دولت و نیز شبکه های اجتماعی منتشر شد مبنی بر اینکه دکتر بعیدی نژاد از کارشناسان تیم هسته ای نیز برای حضور در این برنامه دعوت شده ولی دکتر زاکانی حضور وی را نپذیرفته و اجازه نداده تا وی در این برنامه شرکت کند. این رسانه ها چنین موضوعی را توهین دکتر زاکانی به دولت تلقی کرده و به این موضوع که نماینده دولت در این برنامه حذف شده، اعتراض کردند.

 در صورت صحت چنین قولی، علی القاعده آقای دکتر زاکانی دلایل متقنی برای این موضوع دارند که خود بیان می کنند. اما از زوایه دید ناظر بیرونی هم، زمینه سیاسی دعوت دکتر زاکانی به این برنامه - یعنی اظهارات رهبر انقلاب مبنی بر ضرورت ورود مجلس به موضوع برجام - ایجاب می کند که برنامه مذکور می بایست صرفاً محملی برای تشریح فعالیت کمیسیون ویژه مجلس برای بررسی برجام باشد؛ مگر این که رسانه های معترض معتقد باشند در این گفتگوی تلویزیونی می بایست دیدگاه مسئولان دولت مبنی بر عدم ورود مجلس به برجام نیز مطرح شود. دیدگاهی که دقیقاً همان روز، مقام معظم رهبری مهر ابطال و خاتمه، ذیل آن گذاشتند!

طرفه این که بعد از اعلام توافق تاکنون مسئولان دولتی و تیم مذاکره کننده به کرات در برنامه های مختلف صدا و سیما حضور پیدا کرده و دیدگاه های خود را بیان نموده اند در حالی که به جرات می توان گفت هیچ یک از منتقدان شناخته شده برجام طی این مدت از تریبون صدا و سیما بهره نبرده اند.

به راستی مگر در برنامه های تلویزیونی آقایان ظریف، عراقچی و صالحی در تشریح روند مذاکرات و ابعاد توافق (که بعضاً با انتقاد شدید از منتقدان همراه بود) از نمایندگان مجلس دعوت می شد که اکنون در برنامه تشریح اقدامات کمیسیون ویژه مجلس توسط رئیس این کمیسیون، نماینده تیم هسته ای - آن هم فردی غیر  از وزیر امور خارجه یا معاونان او - حضور پیدا کند. و اگر وی حضور پیدا می کرد  قرار بود راجع به چه چیزی صحبت کند؟ آیا قرار بود نظر دولت مبنی بر مخالفت ورود مجلس به موضوع برجام را که توسط رهبر انقلاب رد شده بود تکرار و از آن دفاع شود؟ یا در حالی که دکتر زاکانی صرفاً روش بررسی برجام در کمیسیون ویژه مجلس را توضیح می داد، فردی خارج از حیطه قوه مقننه راجع به این روش ها اظهار نظر نماید؟

اما فارغ از این بحث، غرض اصلی از قلمی کردن این وجیزه، یادآوری رخدادی  است در همین ماه پیش، که به خوبی نشان می دهد چه کسانی از رویارویی منطقی در عرصه افکار عمومی هراس دارند.

17 مرداد ماه امسال به مناسبت روز خبرنگار از طرف تهیه کنندگان برنامه گفتگوی ویژه خبری شبکه دوم دعوت شدم تا در این برنامه با محور « دولت و رسانه ها » حضور یابم. مطابق برنامه ریزی تهیه کنندگان برنامه، قرار بود بنده به عنوان یک مدیر رسانه که پیشه و پیشینه ام هم خبرنگاری است، مسائل و نظرات و دغدغه های این صنف را مطرح کنم و آقای دکتر حسام الدین آشنا مشاور رسانه ای رئیس جمهور نیز به عنوان نماینده دولت به این دغدغه ها پاسخ گفته و دیدگاه های دولت درباره رسانه ها را  تشریح کند. اینجانب به دلیل این که خود رسانه در اختیار دارم معمولا ترجیح می دهم جز در موارد ضروری در تلویزیون حضور پیدا نکنم اما چون پای روز خبرنگار در میان بود و طرح مشکلات و دغدغه های همکاران، عازم جام جم شدم.

هنگامی که وارد پخش سیما شدم پس از آماده سازی های اولیه، ملاحظه کردم که روی سن برنامه تنها دو صندلی چیده شده که یکی متعلق به مجری و دیگری در اختیار جناب آقای آشناست. بنده هم به یک اتاقک کوچک هدایت گردیدم. موضوع را که جویا شدم اعلام کردند به دلیل برخی مشکلات قرار است شما در همین جا مطالبتان را بیان کنید!

اگرچه به واسطه کار رسانه ای طولانی مدت با محدودیت ها و مشکلات آماده سازی برنامه ها و مصاحبه ها آشنایی دارم اما احساسم این بود که جنس این مشکل، قدری متفاوت و احتمالاً به طرف مقابل گفتگو و سمبه پرزور نماینده محترم دولت مرتبط است. به همین دلیل علیرغم اینکه مجری برنامه اسم بنده را نیز به عنوان مدعو اعلام کرد، از اتاق مزبور بیرون آمده و به تهیه کنندگان برنامه عرض کردم که بنده به هیچ وجه حاضر نیستم در چنین فضایی صحبت کنم و این را نه توهین به خودم که توهین به جامعه رسانه ای و خبری کشور می دانم. زمانی که مسجل شد به هیچ وجه حاضر به ورود به گفتگوی نامتعارف مذکور نیستم مسئولان برنامه اعلام کردند که بر اساس پروتکل سازمان صدا و سیما اگر مجری زن باشد دو نفر مرد نمی توانند در برنامه باشند!

 از این برهان عجیب، شدیداً تعجب کردم. در مخیله خودم خوب می دانستم که این سناریو در کدامین اتاق فرمان طراحی شده و به دلیل چه فشاری صداو سیمای محترم در این مخمصه افتاده است. فلذا در برابر اصرار همکاران سازمان - که خبرنگارانی از جنس خودم بودند - نهایتاً عرض کردم حتی اگر چنین پروتکلی وجود داشته باشد، اولاً وقتی می دانستید دو نفر دعوت شده به برنامه مرد هستند، طبیعتاً باید مجری مرد انتخاب می شد و اگر چنین هم امکانی مقدور نبوده، به طور طبیعی  محور گفتگو و برنامه در روز خبرنگار باید نماینده خبرنگاران و اهالی رسانه باشد نه مشاور رئیس جمهور. فلذا به شرطی در  برنامه شرکت می کنم که بنده مقابل مجری باشم و مشاور محترم رئیس جمهور به اتاقک کذایی راهنمایی شود!

علی ایحال اینجانب حاضر به حضور در آن برنامه نشدم. برای بسیاری از اهالی رسانه نیز مایه تعجب بود که چرا به رغم اعلام اسم، در گفتگو شرکت نکرده ام. بنده به دلیل آنکه می دانستم همکاران رسانه ای خودم در صدا و سیما در این قضیه کاملاً بی تقصیرند و ماجرا به پرهیز شدید برخی دولتمردان محترم به رویارویی با منتقدان رسانه ای بازمی گردد، موضوع را جایی بازگو نکردم. اگرچه برخی رسانه ها نسبت به افاضات یک طرفه مشاور محترم رئیس جمهور در روز خبرنگار - که با چاشنی تماس تلفنی با یک نماینده دیگر دولت یعنی مدیرکل محترم مطبوعات داخل وزارت ارشاد نیز همراه بود- اعتراض کردند اما بنده تمایلی برای تشریح آنچه در پشت صحنه گذشت را نداشتم.

 اما اکنون که برخی رسانه های حامی دولت درباره دکتر زاکانی به واسطه رفتاری کاملاً معقول و منطقی چنین قضاوت غیرمنصفانه ای ارائه می کنند، به ذهنم رسید با بیان خاطره آن شب، به این همکاران عزیز معروض دارم که: رطب خورده کی منع رطب می کند؟