ژنو-چای

دیگر چیزی به پایان وقت مذاکرات نمانده و باید منتظر نتیجه زحمات تیم مذاکره کننده باشیم. اینکه آیا این قرارداد نیز مانند توافقنامه ژنو خواهد بود یا نه هنوز مشخص نیست. اما جا دارد که به یاد بیاوریم خواسته هایمان از این مذاکرات چه بوده است و اصلاً از این مذاکرات به دنبال چه چیزهایی هستیم.

بعضی در بین مردم و روشن فکران شنیده میشود که اگر این مذاکرات طول کشیده بخاطر تندروی های رهبری و مانع تراشی های وی بوده است که باعث شده ما با طرف غربی به توافق نرسیم.

ولی مگر رهبری چه خط قرمزهایی را تعیین کرده است؟

به طور "خیلی" کلی رهبری چهار گزینه را خط قرمز مذاکرات معین نموده که با دقت به آنها در میابیم که این سه مورد خواست مردم و هدف از کل مذاکرات است:

1. حذف همه تحریم ها به طور یکباره و یکجا.

2. مذاکرات فقط باید بر سر مسائل هسته ای باشد نه چیز دیگری.

3. تعداد سانتریفیوژ ها باید حداقل 190 هزار سو باشد. (تا آنچه از صنعت انرژی اتمی میخواهیم را بتوانیم بهره برداری نماییم.)

4. برنامه توافقنامه باید یک مرحله ای باشد و تصمیمات به آینده واگذار نشود. (مانند زمان دولت خاتمی که جک استراو در مصاحبه ای گفته بود طرف ایرانی قول تعلیق 10 ساله داده و وقتی خبرنگار از او پرسید و برنامه برای بعد از 10 سال چیست؟ گفت 10 سال بعد تصمیم میگیریم.)

حال باید دید که چند درصد از این خواسته های مردم و رهبری محقق میشوند.